หลายคนมักมองธุรกิจเพื่อสังคม หรือธุรกิจเพื่อคนพิการเป็น "การทำบุญ" ซึ่งในความจริงแล้ว ถือว่าเป็นสิ่งที่เข้าใจกันผิดไปไกลพอสมควร
คือถ้าช่วยเหลือเพราะไม่มีผลตอบแทนที่ชัดเจนเป็นรูปธรรม จะมองอย่างงั้นก็พอทำเนา
สำหรับสายท่องเว็บโซเชียลทั้งหลาย คิดว่าการที่เราได้รับรู้ข่าวสารต่างๆ คงมาจากเพจ หรือกลุ่มตามเว็บโซเชียลนั้นๆ ที่เราเข้าไปเล่นกันเป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็น Facebook Line Twitter ฯลฯ ซึ่งหากเป็นเว็บนำเสนอข่าวอาชีพ เนื้อหาส่วนใหญ่จะถูกนำเสนอผ่านตัวอักษรหรือข้อความ โดยที่มีตัวรูปภาพเป็นเพียงองค์ประกอบเสริม แม้ว่าคนบางกลุ่มจะไม่ดูภาพประกอบเลย หรือเข้าไม่ถึงรูปภาพ แต่กลุ่มคนเหล่านั้นก็ยังสามารถรับเนื้อหาดังกล่าวได้
วงการนิยายในเมืองไทยเราในทุกวันนี้ ถ้าจะไม่พูดถึงนิยายแปลไทยเลย ก็คงไม่ได้ ยิ่งโดยเฉพาะนิยายที่ทะลักมาจากเมืองจีนแผ่นดินใหญ่ และไต้หวัน ซึ่งนักอ่านชาวไทยนิยมอ่านกันมาก
แน่นอนว่าคนตาบอดเราก็อ่านนิยายจีนแปลไทยกันจนติดงอมแงมไม่ต่างกัน ดังนั้นวันนี้ ผมจึงแวะมาเขียนบทความเอาใจคนรักนิยายแปลกันสักหน่อย ว่านอกจากตัวเว็บ Fictionlog ที่เราใช้งานในการอ่านนิยายแปลกันเป็นประจำแล้ว ยังมีอีกเว็บหนึ่ง ที่เราก็ใช้งานได้เช่นกัน แม้จะต้องติดต่อไปคุยกับทางเจ้าหน้าที่ก่อนก็ไม่เป็นไร
เมื่อเราพูดถึงคนพิการ ภาพจำของคนส่วนใหญ่ในสังคมไทยก็คงจะมองว่าเป็นภาระ ทำงานไม่ได้ หรืออาจพอทำงานได้บ้าง แต่ประสิทธิภาพจะได้ไม่เท่ากับคนปกติ จนไม่คุ้มต่อการจ้างงาน
ทว่าในปัจจุบัน เทคโนโลยีที่อำนวยความสะดวกให้แก่คนพิการเริ่มปรากฏขึ้นมาทีละอย่างสองอย่าง ไม่ว่าจะเป็นขาเทียมอัจฉริยะ ที่ทำให้คนที่พิการด้านขาสามารถเดิน วิ่ง หรือปีนได้ไม่ต่างจากคนปกติ เครื่องช่วยฟัง ที่ทำให้คนหูหนวกฟังเสียงรอบตัวได้ โปรแกรมช่วยอ่านหน้าจอ ที่เป็นตัวช่วยตรวจจับตัวอักษรบนหน้าจออุปกรณ์ต่างๆ แล้วเปล่งเสียงออกมาให้คนตาบอดรับฟัง
หลายครั้ง ที่คนตาดีมักเข้าใจไปว่า หากพูดแบบนั้นแบบนี้ หากทำแบบนั้นแบบนี้ แล้วคนตาบอดอาจจะรู้สึกแย่ หรือรู้สึกไม่ดี กระทั่งอาจสะเทือนใจไปเลย ซึ่งเมื่อคนตาดีบางคนพบเห็นคนรอบข้างมีพฤติกรรมดังกล่าว ก็จะพยายามเอ่ยห้าม หรือดุด่าบุคคลนั้นๆ ไม่ให้แสดงออกถึงพฤติกรรมดังกล่าว เพราะเกรงว่าคนตาบอดอาจจะคิดมาก และส่งผลต่อสภาพจิตใจ
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่คนทั่วไปคิดว่าหนักหนาในความรู้สึกคนตาบอดนั้น คนตาบอดเองอาจไม่ได้คิดอะไรมาก หรือต่อให้มีผลกระทบจริงๆ ก็มีน้อยมากจนไม่น่ากังวลอย่างที่คิด
เรื่องย่อ
แก๊งเพื่อน 5 คน ได้แก่ "กันต์" "นานา" “พัท” “ฮันนี่” และ “เจแปน” ได้วางแผนช่วงที่ “โควิด-19” ระบาดหนัก ชวนกันไปเที่ยวเมืองกาญจนบุรี ซึ่งมีตัวตั้งตัวตีคือ “กันต์” พี่ใหญ่ของกลุ่ม โดยที่มีเป้าหมายของทริปครั้งนี้คือ “ไร่วนาสวัสดิ์” ซึ่งกันต์เป็นเจ้าของ มีพื้นที่อันกว้างขวางราว 100 ไร่ ตั้งอยู่กลางป่าใหญ่อันเต็มไปด้วยธรรมชาติและความสงบ
ทริปครั้งนี้จะมีแต่ความสุขจริงๆ หรือ ในเมื่อหนึ่งในสมาชิกนำพาคนที่เหลือมาด้วยเป้าหมายบางอย่าง และปลายทางที่จะไป ยังมีเรื่องเล่าหลอนๆ จากความเชื่อท้องถิ่นที่ไม่ธรรมดา ที่เกี่ยวกับ "ผีหมาดำ!"
สิ่งที่จะระบุได้ว่าตัวเราเองเป็นคนพิการหรือไม่ และเป็นสิ่งที่คนพิการทุกคนต้องมีนั่นก็คือ “บัตรคนพิการ” ซึ่งถึงแม้ว่าในชีวิตประจำวันของเราจะไม่ค่อยได้ใช้งานบัตรนี้สักเท่าไหร่ แต่เมื่อใดก็ตามที่เราต้องไปติดต่อประสานงานกับองค์กรภาครัฐบางที่ หรือเวลาที่เราต้องการติดต่อเพื่อขอรับสวัสดิการ บัตรคนพิการจะมีความจำเป็นขึ้นมาทันที ยิ่งถ้าใครที่กำลังทำงาน หรือกำลังจะมีโอกาสได้ทำงานตามมาตรา 33 หรือ 35 บัตรคนพิการ จะมีความจำเป็นในอันดับต้นๆ เลยก็ว่าได้
เนื่องจากช่วงนี้เห็นมีดราม่ากันเรื่องลิขสิทธิ์งานวรรณกรรม ที่นักเขียนหลายท่านเห็นว่าไม่เหมาะสม และทางสมาคมคนตาบอดซึ่งเป็นผู้ดูแลห้องสมุดคนตาบอดแห่งประเทศไทยมีแนวทางที่ไม่ถูกต้องเหมาะสม อีกทั้งยังไม่มีการขออนุญาตจากนักเขียนก่อน ในการที่จะนำหนังสือใดๆ ไปทำเป็นหนังสือเสียง
เพราะเรื่องนี้ Blind living จึงขอเขียนบทความนี้ขึ้น เพื่อเสนอแนะ ทั้งนี้เพื่อให้ผู้ที่เกี่ยวข้องสามารถนำไปปรับใช้ให้เข้ากับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น หรืออาจมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
ก่อนอื่นทาง Blind living ต้องขอให้ท่านผู้อ่านทำใจให้เป็นกลางและเปิดกว้างก่อนอ่านด้วยนะครับ
คิดว่าหลายคนคงจะมีเว็บที่ชอบเข้าบ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเว็บนิยาย เว็บข่าว เว็บบทความ หรือเว็บทำงานของเรา ซึ่งเวลาเข้าเว็บ เราก็มักจะต้องพิมพ์ค้นหาใน Google หรือไม่ก็พิมพ์เอาไว้ใน Run เช่นการกดปุ่ม Windows+R เมื่อต้องการใช้ก็ค่อยไปเลื่อนหาเป็นครั้งๆ ไป
แต่มันก็มีบางอารมณ์ ยิ่งโดยเฉพาะที่ใน Run มีเว็บไซต์ หรือมีคำสั่งที่เราพิมพ์ทางเข้า Folder ทิ้งเอาไว้เยอะแยะเต็มไปหมด ทำให้เมื่อเราต้องการจะหาลิงก์เว็บสักเว็บต้องใช้เวลาพอควร ซึ่งถ้าเราไม่ใจร้อนก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าหากคิดว่า การเลื่อนหาลิงก์เว็บใน Run มันยุ่งยากเกินไป วันนี้ Blind living มีอีก 1 วิธีมาแนะนำให้ใช้กันครับ
หลายครั้ง ที่ผมพบคำถามมากมายจากคนทั่วไป โพสต์ถามกันในเว็บบอร์ด ประมาณว่า “คนตาบอดใช้ชีวิตอย่างไร” มีกระทั่งว่า “คนพิการประเภทไหน ใช้ชีวิตได้ลำบากที่สุด”
ซึ่งคำตอบส่วนใหญ่ที่คนปกติมักตอบกัน ก็จะเป็นทำนองเดียวกันก็คือ “คนตาบอด เป็นความพิการที่ใช้ชีวิตยากที่สุด ตามองก็ไม่เห็น ถ้าหูหนวก ยังไปไหนมาไหนได้ ถ้าประเภทร่างกาย ก็ยังมองเห็นและได้ยิน มีตาบอดนี่แหละ ลำบากสุดแล้ว” ถามว่าความคิดทำนองนี้ถูกต้องหรือไม่...คำตอบคือ ไม่ถูกเสียทั้งหมดครับ
ปัจจุบันในเมืองไทยเรามีเว็บอ่านนิยายจำนวนไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นเว็บขนาดใหญ่ กลาง หรือเล็ก ซึ่งในแต่ละเว็บก็มีจุดเด่นจุดด้อยต่างกันไป บางเว็บเด่นที่เนื้อหานิยาย บางเว็บเด่นที่ระบบที่ใช้งานง่าย บางเว็บเด่นที่มีสมาชิกจำนวนมาก ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนๆ นักอ่านนักเขียนมากมาย
ย้อนไปเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว แม้ว่าขณะนั้นคนตาบอดจะเริ่มใช้คอมพิวเตอร์และโทรศัพท์กันได้ แต่ก็ยังไม่เป็นที่แพร่หลายกันมากนัก เพราะเวลานั้นอุปกรณ์ที่คนตาบอดเข้าถึงมีราคาแพงมาก อีกอย่างคือไม่ใช่ทุกยี่ห้อที่คนตาบอดจะใช้งานได้ ความรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยีก็ยังไม่ทั่วถึง คอมพิวเตอร์พกพาก็ราคาสูงเกินไป อีกทั้งอุปกรณ์คอมพิวเตอร์สำหรับเรียนรู้ก็ยังมีไม่พอเพียงกับความต้องการ ทำให้ในเวลานั้นการเรียนการสอน รวมถึงความบรรเทิง (เช่นการอ่านนิยาย) จึงอยู่ในรูปแบบภาษาเบรลล์หรืออักษรเบรลล์เป็นหลัก
เวลาคนตาปกติเลือกซื้อของ นอกจากเรื่องความต้องการหรือราคาแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นปัจจัยสำคัญก็คงจะเป็นตัวสินค้าเอง ว่ามีลักษณะแบบไหน คุณภาพเป็นยังไง สวยงามถูกใจหรือไม่
แต่เมื่อเป็นการเลือกซื้อสินค้าของคนตาบอด ซึ่งไม่อาจมองเห็นตัวสินค้าได้ หลายคนคงจะสงสัยว่า แล้วเมื่อมองไม่เห็น คนตาบอดใช้อะไรเป็นเกณว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ เพราะไม่มีทางรู้ได้เลย ว่าสินค้าตัวนั้นมันสวยหรือไม่สวย ถูกใจหรือไม่ถูกใจ
ก่อนอื่นเราจะต้องแบ่งประเภทของสินค้าที่คนตาบอดต้องการซื้อก่อนว่า สินค้าชิ้นนั้น เป็นประเภทของใช้หรือเสื้อผ้า เพราะคนตาบอดจะมีเกณในการเลือกที่แตกต่างกันออกไป
การเสบงานเพลง หากเป็นคนตาดีก็คงสามารถเสบงานได้ทั้งภาพและเสียง เพราะนอกจากจะได้ฟังเพลง ฟังเสียงดนตรีผสานไปกับเสียงนักร้อง ยังได้ดูมิวสิควิดีโอของเพลงนั้นๆ อีกด้วย
ทว่าเมื่อเราหันกลับมาดูการเสบงานเพลงของคนตาบอดจะพบว่า คนตาบอดสามารถจะเสบงานเพลงได้เพียงอย่างเดียว นั่นก็คือเสียงเพลง และเสียงบางตอนของมิวสิควิดีโอเท่านั้น หากเพลงไหนไม่มีเสียงจากมิวสิควิดีโอเลย คนตาบอดจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่า มิวสิควิดีโอของเพลงดังกล่าวเป็นยังไงบ้าง
ถึงแม้ในสังคมเมืองไทย มักมีค่านิยมกันว่า คนพิการต่างๆ เต็มไปด้วยความน่าสงสาน ไม่มีพิษมีภัย หรือคนพิการมีแต่ความบริสุทธิ์ใจไม่หลอกลวง หากแต่ในความเป็นจริงแล้ว ความเชื่อเหล่านั้นห่างไกลจากความเป็นจริงพอสมควร อย่างที่หลายคนก็คาดไปไม่ถึงเลยทีเดียว
เมื่อเราพูดถึงการท่องอินเทอร์เน็ต สิ่งที่เราจะขาดไปไม่ได้เลยก็คือโปรแกรมหรือแอปพลิเคชั่นต่างๆ ที่ทำหน้าที่เป็นสื่อกลางนำพาเราเข้าไปยังเว็บต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเข้าไปที่เว็บค้นหาเช่น Google หรือเข้าไปยังเว็บที่เราต้องการโดยตรง ซึ่งเราเรียกโปรแกรมดังกล่าวว่า เว็บเบราว์เซอร์ (Web browser)
หากเป็นคนตาดี แน่นอนว่าคงมีเบราว์เซอร์มากมายรอให้เลือกใช้กันไม่หวาดไม่ไหว เพราะในปัจจุบันต้องบอกเลยว่า โปรแกรมประเภทนี้มีอยู่เยอะมาก ทั้งอยู่มานานและเพิ่งเกิด อันไหนใช้แล้วเครื่องช้าก็เลิกใช้ อันไหนดูไม่สวยก็เลิกใช้ อันไหนส่วนเสริมมีน้อยก็เปลี่ยนหาอันใหม่ได้สะดวกตามใจชอบ
ย้อนไปเมื่อหลายปีที่แล้ว ขณะนั้นโทรศัพท์ หรือที่ในปัจจุบันนิยมเรียกกันว่า “สมาร์ตโฟน” ยังไม่มีความสามารถมากมายขนาดนี้ ทำได้อย่างดีก็แค่ฟังเพลง MP3 ถ่ายรูป อัดวิดิโอ หรือดูโทรทัศน์ ซึ่งบางช่องก็ดูได้ บางช่องก็ดูไม่ได้ มิหนำซ้ำยังขึ้นอยู่กับอากาศในช่วงนั้นๆ ด้วย หากอากาศดีก็ดูได้ชัดหน่อย หากอากาศแย่ก็แทบดูช่องไหนไม่ได้เลย
รับสมัครผู้พิการทางสายตาและการเคลื่อนไหว 100 คน เพื่อเข้าอบรมและคัดเลือกเป็นผู้เชี่ยวชาญจัดการข้อมูล เพื่อนำไปพัฒนาสมองประดิษฐ์ (AI)
บริษัท ฟอร์ท เวนดิ้ง จำกัดเปิดรับสมัครเทเลเซลล์คนพิการ จำนวน 3 อัตรา
เนื้อหาของงานคือ หารายชื่อบริษัท และโทรเข้าไปนำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับตู้กดเครื่องดื่มอัตโนมัติ โดยปิดการขายให้ได้หรือหากปิดการขายไม่ได้ ให้นัดหมายเพื่อให้ทางบริษัทเข้าไปคุยรายละเอียดอีกครั้ง และหน้าที่อื่นๆตามได้รับมอบหมาย
คุณสมบัติของผู้สมัคร
เงื่อนไข
เมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ ม. ต้นอยู่เลย จำได้ว่าเกมออนไลน์ที่เป็นเกมตาบอดเกมแรกที่เคยเล่น ก็คือ Swamp ซึ่งติดงอมแงมไม่หลับไม่นอน ช่วงนั้นตัวเกมเปิดให้เล่นฟรีด้วย อาวุธก็ไม่ได้หลากหลายเท่านี้ แผนที่ก็มีน้อยกว่านี้นิดหนึ่ง
