เรื่องสั้น

เขายืนหันซ้ายหันขวาพยายามจับสำเนียงใดก็ตามที่จะลอดเม็ดฝนกระหน่ำมาให้ได้ยิน มือหนึ่งถือร่ม อีกมือกำด้ามไม้เท้าขาวไว้มั่น เกร็งชนิดจะให้หนึ่งในสองหลุดไปมิได้เป็นอันขาด

"คุณ!"

มีเสียงเรียกแว่วมากับสายฝน ยกร่มสูงขึ้นอีกนิดเพื่อฟังว่ามาจากทางไหน ไม่ได้ยิน แม้ฝีเท้าก็ไม่ได้ยิน กระทั่งเจ้าของเสียงเดินฝ่าม่านน้ำเข้ามาใกล้ ดวงตาที่ยังพอจับแสงได้บ้างจึงรับภาพเงาข้างขอบร่ม

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้ช่วยไหม"

เขารู้สึกว่าริมฝีปากแย้มออกเป็นยิ้มอย่างสำนึกขอบคุณที่สุด

"ขอโทษนะฮะ ไม้เท้าผมติดอยู่ตรงซอกตะแกรงท่อ ช่วยผมงัดหน่อยได้ไหมฮะ"