สะท้อนสังคม

เขายืนหันซ้ายหันขวาพยายามจับสำเนียงใดก็ตามที่จะลอดเม็ดฝนกระหน่ำมาให้ได้ยิน มือหนึ่งถือร่ม อีกมือกำด้ามไม้เท้าขาวไว้มั่น เกร็งชนิดจะให้หนึ่งในสองหลุดไปมิได้เป็นอันขาด

"คุณ!"

มีเสียงเรียกแว่วมากับสายฝน ยกร่มสูงขึ้นอีกนิดเพื่อฟังว่ามาจากทางไหน ไม่ได้ยิน แม้ฝีเท้าก็ไม่ได้ยิน กระทั่งเจ้าของเสียงเดินฝ่าม่านน้ำเข้ามาใกล้ ดวงตาที่ยังพอจับแสงได้บ้างจึงรับภาพเงาข้างขอบร่ม

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้ช่วยไหม"

เขารู้สึกว่าริมฝีปากแย้มออกเป็นยิ้มอย่างสำนึกขอบคุณที่สุด

"ขอโทษนะฮะ ไม้เท้าผมติดอยู่ตรงซอกตะแกรงท่อ ช่วยผมงัดหน่อยได้ไหมฮะ"

            เคยมีคนกล่าวไว้ว่า มนุษย์เกิดมาเป็นลูกธนูบนคันศร การเลี้ยงดูคือสายพาดรอวันปล่อยให้หลุดจากแหล่ง ซึ่งก็หมายถึงพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ หรือใครก็ตามแต่ในฐานะผู้อบรมดูแล มีหน้าที่ทำให้เราขับเคลื่อนได้ ไม่พุ่งย้อนกลับมาอยู่กับที่ ไม่หัก และไม่เสียบผิดเป้าหมาย หากจะมีอะไรต่างกันระหว่างคนกับลูกธนู ก็ตรงที่ธนูดอกนี้มีชีวิต มีทางอยากเลือกเดิน ซึ่งอาจตรงหรือไม่ตรงกับเป้าหมายของคนน้าวสายก็ได้