สัมผัสหรือค้นหาปลั๊กไฟติดผนังอย่างไรให้ปลอดภัย แนวทางสำหรับคนตาบอด

คุณเคยรู้สึกกลัวไหม เวลาที่สายตาของคุณมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่แสงสว่าง

แน่นอน..ฉันเชื่อว่าหลายคนเป็นเช่นนั้น กลัว..ไม่ชอบใจ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองมองเห็น

ไฟดับ..ก็หาไฟฉายมาส่อง หาเทียนมาจุด หาอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดแสงสว่าง

หากจำเป็นต้องปิดตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกที่ว่าทำอะไรไม่ได้เลย หรือจะทำอะไรก็แสนลำบาก ผุดขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งความหวาดกลัว ความวิตกกังวลสารพัด

เวลาผ่านไป คุณกลับมามองเห็นอีกครั้ง ความรู้สึกเหล่านั้นก็เหลือเพียงภาพจำที่ทำให้ปักใจว่า เมื่อไร้ซึ่งการมองเห็น..ชีวิตก็อยู่ยาก!

ย้อนไปเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว แม้ว่าขณะนั้นคนตาบอดจะเริ่มใช้คอมพิวเตอร์และโทรศัพท์กันได้ แต่ก็ยังไม่เป็นที่แพร่หลายกันมากนัก เพราะเวลานั้นอุปกรณ์ที่คนตาบอดเข้าถึงมีราคาแพงมาก อีกอย่างคือไม่ใช่ทุกยี่ห้อที่คนตาบอดจะใช้งานได้ ความรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยีก็ยังไม่ทั่วถึง คอมพิวเตอร์พกพาก็ราคาสูงเกินไป อีกทั้งอุปกรณ์คอมพิวเตอร์สำหรับเรียนรู้ก็ยังมีไม่พอเพียงกับความต้องการ ทำให้ในเวลานั้นการเรียนการสอน รวมถึงความบรรเทิง (เช่นการอ่านนิยาย) จึงอยู่ในรูปแบบภาษาเบรลล์หรืออักษรเบรลล์เป็นหลัก

เคยไหม บางครั้งตอนเดินทาง เวลาไปซื้อตั๋วรถ คนที่ช่วยมักจะถามเพียงว่า “น้องจะไปไหน” หรือ “ไปรถอะไร” แต่ไม่เคยถามเราเลยว่า “น้องจะไปรถด่วนวีไอพีหรือรายทาง” หรือไม่ก็ “น้องจะไปรถของบริษัทอะไร”

ส่วนใหญ่จะถามเพียงคร่าวๆ แล้วจัดการซื้อตั๋วให้เลย ซึ่งจะได้ไปรถบริษัทอะไร หรือได้ไปรถด่วนหรือไม่ คนที่ช่วยซื้อมักจะคิดแทนเสียเป็นส่วนมาก แล้วโดยทั่วไปคนที่ช่วยซื้อก็มักจะเลือกรถราคาไม่แพงให้ ด้วยคิดไปเองว่ากลัวคนตาบอดเสียเงินเยอะ ดังนั้นรถที่ขึ้นจึงมักจะเป็นบริษัทเล็กๆ หรือรถรายทาง ซึ่งช้าเอามากๆ หรือพนักงานบนรถดูแลไม่ดี

ปัจจุบันในเมืองไทยเรามีเว็บอ่านนิยายจำนวนไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นเว็บขนาดใหญ่ กลาง หรือเล็ก ซึ่งในแต่ละเว็บก็มีจุดเด่นจุดด้อยต่างกันไป บางเว็บเด่นที่เนื้อหานิยาย บางเว็บเด่นที่ระบบที่ใช้งานง่าย บางเว็บเด่นที่มีสมาชิกจำนวนมาก ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนๆ นักอ่านนักเขียนมากมาย

เมื่อเราพูดถึงคนตาบอด ใครหลายคนคงจะนึกถึงภาพคนตาบอดร้องเพลงตามตลาด ข้างถนน หรือตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งในเรื่องนี้ แต่ละคนก็มีมุมมอง มีเหตุผลที่แตกต่างกันไป บางคนอาจบอกว่าการร้องเพลงของคนตาบอดก็ถือว่าเป็นอีกอาชีพหนึ่ง เพราะคนตาบอดไม่ได้ไปขอใคร เพราะใช้เสียงเพลงแลกมา หากบางคนก็มองว่า นี่คือการขอ เพราะถึงแม้จะร้องเพลง แต่จะมีสักกี่คนที่ให้เงินคนตาบอดเพราะเสียงเพลงจริงๆ ที่ให้เพราะความสงสานเป็นหลักเสียมากกว่า

หลายครั้ง ที่ผมพบคำถามมากมายจากคนทั่วไป โพสต์ถามกันในเว็บบอร์ด ประมาณว่า “คนตาบอดใช้ชีวิตอย่างไร” มีกระทั่งว่า “คนพิการประเภทไหน ใช้ชีวิตได้ลำบากที่สุด”

ซึ่งคำตอบส่วนใหญ่ที่คนปกติมักตอบกัน ก็จะเป็นทำนองเดียวกันก็คือ “คนตาบอด เป็นความพิการที่ใช้ชีวิตยากที่สุด ตามองก็ไม่เห็น ถ้าหูหนวก ยังไปไหนมาไหนได้ ถ้าประเภทร่างกาย ก็ยังมองเห็นและได้ยิน มีตาบอดนี่แหละ ลำบากสุดแล้ว” ถามว่าความคิดทำนองนี้ถูกต้องหรือไม่...คำตอบคือ ไม่ถูกเสียทั้งหมดครับ