[วิดิโอ] แนะนำการช่วยและนำทางคนตาบอดอย่างถูกวิธี เช่น เดินทางเรียบ ข้ามถนน ขึ้นลงบันได เดินทางแคบ และอื่นๆฯ

เคยไหม บางครั้งตอนเดินทาง เวลาไปซื้อตั๋วรถ คนที่ช่วยมักจะถามเพียงว่า “น้องจะไปไหน” หรือ “ไปรถอะไร” แต่ไม่เคยถามเราเลยว่า “น้องจะไปรถด่วนวีไอพีหรือรายทาง” หรือไม่ก็ “น้องจะไปรถของบริษัทอะไร”

ส่วนใหญ่จะถามเพียงคร่าวๆ แล้วจัดการซื้อตั๋วให้เลย ซึ่งจะได้ไปรถบริษัทอะไร หรือได้ไปรถด่วนหรือไม่ คนที่ช่วยซื้อมักจะคิดแทนเสียเป็นส่วนมาก แล้วโดยทั่วไปคนที่ช่วยซื้อก็มักจะเลือกรถราคาไม่แพงให้ ด้วยคิดไปเองว่ากลัวคนตาบอดเสียเงินเยอะ ดังนั้นรถที่ขึ้นจึงมักจะเป็นบริษัทเล็กๆ หรือรถรายทาง ซึ่งช้าเอามากๆ หรือพนักงานบนรถดูแลไม่ดี

เพราะทุกคนมีสิทธิ์เลือกได้ ดังนั้นเมื่อมีการพูดถึง “คู่ชีวิต” หรือ “คู่รัก” หลายคนจึงมักจะโยนคนพิการห่างไกลออกจากเรื่องทำนองนี้ ซึ่งเหตุผลก็มีมากมายต่างกันไป

ไม่ว่าจะเป็นไม่อยากดูแลหาภาระเพิ่มให้ตัวเอง

ไม่มั่นใจว่าจะดูแลได้อย่างถูกวิธี

แค่นี้ชีวิตตัวเองก็วุ่นวายพออยู่แล้ว

คนตาบอดจะดูแลเราได้ยังไง

คนตาบอดจะมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้หรือ ไม่งั้นค่าใช้จ่ายเราต้องเป็นคนออกสิ

เรื่องเซ็กส์จะมีปัญหามั้ย

อายจังเลย มาคบคนตาบอดเนี่ย

ฯลฯ...

มาถึงจุดนี้ ขอบอกเลยว่าปัญหาที่ไล่ๆ มา รับรองเลยว่าคนตาบอดหลายคนแทบไม่มีปัญหาในส่วนนี้

สำหรับบทความนี้ ทาง Blind Living ต้องขอออกตัวเอาไว้ก่อนว่า นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนหนึ่ง และคนตาบอดไม่ได้รู้สึกแบบนี้กันทุกคน หรือทุกงาน บทความนี้เพียงต้องการอธิบายหนึ่งในสาเหตุที่ว่า เพราะอะไร เมื่อมีคนชวนคนตาบอดไปงาน แต่งงาน งานบวช และงานอื่นๆ ทำไมคนตาบอดบางส่วนถึงไม่ค่อยอยากไป

ประการแรกที่คนตาบอดไม่ค่อยอยากไปงานที่เป็นลักษณะงานบุญ หรืองานแต่งงาน เนื่องเพราะงานดังกล่าวมีจำนวนคนเยอะ หากผู้ดูแลมีงานยุ่งไม่พร้อมดูแล คนตาบอดก็จะอยู่ได้ค่อนข้างลำบาก เนื่องจากไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ไม่คุ้นเคยกับบุคคลภายในงาน และไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้ยาก

หากเราวัดจากอดีตมาจนถึงปัจจุบัน จะพบได้ว่า สังคมไทยเริ่มให้ความสนใจในเรื่องคนพิการมากขึ้นเป็นลำดับ เริ่มตั้งแต่การใช้ชีวิต ทักษะความสามารถ การทำงาน ไปจนถึงเรื่องอื่นๆ อาทิเรื่องสุนัขนำทาง

หากเราคนหาเรื่องความพิการบน Google แน่นอนว่า เราคงพบข้อมูลที่เราต้องการได้ไม่ยาก หากแต่ข้อมูลที่ได้ก็อาจจะกระจัดกระจายไปตามเว็บต่างๆ หาเว็บที่มีข้อมูลเฉพาะเรื่องความพิการ หรือความพิการเฉพาะด้านนั้นๆ ได้น้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นแค่บล็อกส่วนตัว หรือเว็บข่าว ที่นำเสนอข่าวเป็นเรื่องๆ ไปเท่านั้น

ย้อนไปเมื่อหลายปีที่แล้ว ขณะนั้นโทรศัพท์ หรือที่ในปัจจุบันนิยมเรียกกันว่า “สมาร์ตโฟน” ยังไม่มีความสามารถมากมายขนาดนี้ ทำได้อย่างดีก็แค่ฟังเพลง MP3 ถ่ายรูป อัดวิดิโอ หรือดูโทรทัศน์ ซึ่งบางช่องก็ดูได้ บางช่องก็ดูไม่ได้ มิหนำซ้ำยังขึ้นอยู่กับอากาศในช่วงนั้นๆ ด้วย หากอากาศดีก็ดูได้ชัดหน่อย หากอากาศแย่ก็แทบดูช่องไหนไม่ได้เลย

เมื่อพูดถึงโรงเรียน ใครหลายคนคงมองเห็นภาพผู้ปกครองขับรถไปส่งเด็กหญิงเด็กชายตัวน้อยๆ ไปโรงเรียน ครั้งพอถึง เด็กหญิงเด็กชายเหล่านั้นก็จะเรียนๆ เล่นๆ อยู่กับพ้องเพื่อนทั้งวันกระทั่งเลิกเรียน แล้วตั้งตาคอยผู้เป็นบิดามารดามารับกลับบ้านในตอนเย็น

ภาพเหล่านี้ถือว่าเป็นภาพทั่วไป หากเด็กเหล่านั้นเป็นเด็กปกติ และครอบครัวที่เราพูดถึงไม่มีลูกพิการทางการเห็น