มุมมองคนพิการทางสายตาในสังคมไทย

หลายครั้ง ที่ผมพบคำถามมากมายจากคนทั่วไป โพสต์ถามกันในเว็บบอร์ด ประมาณว่า “คนตาบอดใช้ชีวิตอย่างไร” มีกระทั่งว่า “คนพิการประเภทไหน ใช้ชีวิตได้ลำบากที่สุด” ซึ่งคำตอบส่วนใหญ่ที่คนปกติมักตอบกัน ก็จะเป็นทำนองเดียวกันก็คือ “คนตาบอด เป็นความพิการที่ใช้ชีวิตยากที่สุด ตามองก็ไม่เห็น ถ้าหูหนวก ยังไปไหนมาไหนได้ ถ้าประเภทร่างกาย ก็ยังมองเห็นและได้ยิน มีตาบอดนี่แหละ ลำบากสุดแล้ว” ถามว่าความคิดทำนองนี้ถูกต้องหรือไม่...คำตอบคือ ไม่ถูกเสียทั้งหมดครับ

         เรื่องที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเคยเจอ และส่วนใหญ่จะเป็นความรู้สึกของเรา อาจจะไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ

           สำหรับคนตาบอดไม้เท้าขาวนั้นเป็นเครื่องที่ช่วยนำทาง ไม่ใช่ว่ามันจะช่วยบอกว่าเราควรทที่จะไปทางไหนหรอก แต่มันช่วยให้คนตาบอดอย่างเรารู้ว่าทางไหนที่สามารถเดินได้ ทางไหนที่มีสิ่งกีดขวางบ้าง แล้วก็ยังช่วยทำให้คนอื่นรู้ด้วยว่าเรามองไม่เห็น

คุณอยากรู้จักการดำเนินชีวิตทั่วไปของผู้พิการทางสายตาหรือเปล่า...? ถ้าคุณอยากรู้ หรือมีความสนใจ บทความนี้...สามารถตอบคุณได้แน่นอน!

“คุณซักผ้าเองหรือเปล่า?”

“ใครอาบน้ำให้น้องเหรอจ๊ะ?”

“กินข้าวยังไงเนี่ย? ใครป้อนเหรอ?”

“รีดผ้ากันยังไง เตารีดไม่ลวกเหรอ?”

“แล้วเล่นอินเทอร์เน็ตกันยังไง โพสต์เอง พิมพ์เอง ลงบทความเองหรือเปล่า??”

...และอีกมากมาย...

หลายครั้งที่มีคนถามผมว่า "โลกใจดีกับความตาบอดของผมไหม?"

และทุกครั้งผมมักจะตอบว่า "โลกมันมีมืด มีสว่าง มันไม่ได้ใจดีทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ใจร้ายจนทำให้เราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้"

แน่นอนว่าบางขณะผมเองก็เคยคิดว่าความตาบอดมันคือโชคร้าย แต่พอเราคิดว่ามันโชคร้ายแล้วยังไงต่อ เพราะสุดท้ายแล้วเราต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต แทนที่เราจะมาเสียสุขภาพจิตกับมัน มาตัดท้อให้กับอะไรที่แก้ไขไม่ได้ แล้วทำไมเราไม่หาวิธีอยู่ร่วมกับความตาบอดให้มีความสุข ทำไมไม่มองหาข้อดีของมันล่ะ?

สำหรับบทความนี้ก็เช่นเคยครับ ผมจะมาคลายข้อสงสัย และตอบคำถามที่หลายๆ คนคงอยากรู้กันเช่นเคยครับ

“คนตาบอดอยู่คนเดียวได้ไหม? แล้วอยู่กันยังไง จะไปซื้อข้าวแบบไหน ใครพาไป??”

นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งข้อสงสัยใช่มั้ยละครับ ซึ่งผมตอบได้เลยว่า ได้ครับ

ขอยกตัวอย่างเลยนะครับ ตอนนี้เนี่ย ผมกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ซึ่งผมออกมาเช่าหอนอกอยู่ เนื่องจากการเข้าออกสะดวก และการหาของกินนั้นง่ายกว่าหอข้างในมาก โดยทีแรกนั้นก็จะลำบากนิดหน่อยเพราะไม่ชินกับสถานที่ และผู้คน

            เคยมีคนกล่าวไว้ว่า มนุษย์เกิดมาเป็นลูกธนูบนคันศร การเลี้ยงดูคือสายพาดรอวันปล่อยให้หลุดจากแหล่ง ซึ่งก็หมายถึงพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ หรือใครก็ตามแต่ในฐานะผู้อบรมดูแล มีหน้าที่ทำให้เราขับเคลื่อนได้ ไม่พุ่งย้อนกลับมาอยู่กับที่ ไม่หัก และไม่เสียบผิดเป้าหมาย หากจะมีอะไรต่างกันระหว่างคนกับลูกธนู ก็ตรงที่ธนูดอกนี้มีชีวิต มีทางอยากเลือกเดิน ซึ่งอาจตรงหรือไม่ตรงกับเป้าหมายของคนน้าวสายก็ได้